مالزی یکی از توسعه یافته‌ترین کشورهای آسیای جنوب شرقی از نظر اقتصادی است که در عین حال از تنوع فرهنگی زیادی برخوردار است.

این کشور از دو خشکی مجزا از هم تشکیل شده است که به نام‌های شبه‌جزیره مالی و بورنئو خوانده می‌شوند.

پایتخت آن کوالالامپور است اما وزارتخانه‌ها و مراکز اداری آن در شهر تازه تاسیس پوتراجایا مستقر هستند.

این کشور با کشورهای تایلند، اندونزی، سنگاپور، برونئی و فیلیپین همسایه است. این کشور در نزدیکی خط استوا واقع شده است به همین دلیل آب و هوای استوایی بر آن حاکم است و پوشیده از جنگل‌های انبوه است.

این کشور در گذشته جزو قلمرو امپراتوری بریتانیا محسوب می‌شد. کشور فدراتیو مالزی استقلال خود را در 31 ماه آگوست سال 1957 میلادی به دست آورد.

مالزی در سال‌های اخیر اجرای برنامه‌های توسعه‌ای را در دستور کار خود قرار داده است که سبب شده این کشور در زمره کشورهای صنعتی جهان دسته‌بندی شود.

این کشور یکی از اعضای اتحادیه کشورهای آسیای جنوب شرقی (آ.سه.آن) است. این کشور همچنین عضو سازمان ملل متحد نیز هست.

نام مالزی برای این کشور زمانی انتخاب شد که حکومت فدراتیوی از مجموعه کشورهای آن منطقه شامل سنگاپور، برونئی شمالی و ساراواک در سال 1963 تشکیل شد.

فیلیپینی‌ها در همان زمان‌ها تلاش کردند نام مالزی که برآمده از نام قوم مالی است، را بر کشور خود بگذارند اما پیش از آنکه آنها بتوانند کاری انجام دهند، مالزی نام خود را ثبت کرد.

 آشنایی با جاذبه‌های گردشگری مالزی

سیاست در مالزی

کشور مالزی تحت نظر «یانگ دی-پرچوان اگونگ» که به معنی قانونگذار اعظم است اداره می‌شود که خیلی وقت‌ها از او با نام شاه مالزی یاد می‌شود.

قانونگذار اعظم مالزی برای دوره‌ای پنج ساله از میان سلاطین 9 ایالت سلنگور، پرلیس، ترنگانو، کدا، کلانتان، پهنگ، جهور و پرک انتخاب می‌شود. سران چهار ایالت دیگر مالزی در این انتخابات شرکت داده نمی‌شوند.

حدود قدرت شاه مالزی توسط قوانین فدرال ترسیم شده است و مجلس بر رفتار او نظارت می‌کند. او بر کار نخست‌وزیر و کابینه مالزی نظارت دارد.

در مالزی حزب برنده در انتخابات مجلس نخست‌وزیر را تعیین می‌کند. ماهاتیرمحمد، نخست‌وزیر سابق مالزی، کسی است که اصلاحات اساسی در ساختار اقتصادی این کشور ایجاد کرد و توانست جایگاه آن را در جهان ارتقا دهد.

او 20 سال نخست‌وزیر مالزی بود و سرانجام در سال 2003 میلادی خوداز قدرت کناره گرفت.

اقتصاد در مالزی

در دهه 50 میلادی مالزی تدوین برنامه‌هایی درازمدت برای توسعه با نام برنامه‌های پنج ساله مالزی را آغاز کرد. نخستین برنامه از این دست در سال 1955 میلادی آغاز به کار کرد.
این برنامه‌ها طی سال‌های بعد دوباره بازنگری شدند و سری جدید این برنامه‌های پنج ساله در سال 1965 اجرا شدند.

مالزی در سال 1971 میلادی تلاش کرد اقتصاد خود را که بیشتر به محصولات کشاورزی وابسته بود به اقتصادی تولیدی آن هم از نوع صنعتی تبدیل کند.

مسئولان این کشور با کمک انگلیسی‌ها حرکتی را آغاز کردند و به جای اتکا بر نیروی کار داخلی از کشورهای منطقه نیروی کار جذب کردند که بیشتر در معادن و زمین‌های کشاورزی به کار گرفته می‌شدند.

با سرمایه‌گذاری ژاپنی‌ها در صنایع سنگین طی چند سال صادرات به موتور محرکه تولید ناخالص داخلی مالزی تبدیل شد. مالزی توانست در دهه‌های 80 و 90 میلادی رشد متوسط هفت درصدی تولید ناخالص داخلی را به همراه تورم اندک به دست آورد.

این رشد اقتصادی سریع برای مالزی دردسرهایی نیز به همراه داشت. مهمترین معضل کمبود نیروی کار بود که سبب موج مهاجرت شدید به این کشور شد و نیروی کار غیرقانونی در این کشور افزایش یافت.

تولید ناخالص داخلی این کشور در سال 2006 میلادی 3/132 میلیارد دلار بود که 8/8 درصد آن در بخش کشاورزی، 47 درصد در صنعت و 1/44درصد در بخش خدمات تولید شده است.

10/68 میلیون نیروی کار در این کشور فعال است و نرخ بیکاری آن 5/3درصد است. 1/5 درصد مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند و نرخ تورم آن 6/3درصد است.

این کشور منابع متوسطی هم از نفت در اختیار دارد و روزانه 611 هزار و 200 بشکه نفت صادر می‌کند.

صادرات عمده این کشور شامل تجهیزات الکترونیکی،‌نفت و گاز، چوب، روغن نخل، لاستیک، منسوجات و مواد شیمیایی است که به کشورهای آمریکا (8/18 درصد)، سنگاپور (4/15 درصد)، ژاپن (9/8درصد)، چین (2/7درصد)، تایلند (3/5درصد) و هنگ‌کنگ (9/4 درصد) صادر می‌شود.

عمده محصولات وارداتی این کشور شامل تجهیزات الکترونیکی،‌ماشین‌آلات، محصولات پتروشیمی، پلاستیک، وسایل نقلیه،‌ آهن و آلومینیوم و مواد شیمیایی است که از کشورهای ژاپن (3/13 درصد)، آمریکا (6/12 درصد)، چین (2/12 درصد)، سنگاپور (7/11درصد)، تایلند (5/5 درصد)، تایوان (5/5 درصد)، کره جنوبی (4/5 درصد) و آلمان (4/4 درصد) وارد می‌شود.

مردم مالزی

جمعیت مالزی در سال 2007 میلادی 24 میلیون و 821 هزار و 286 نفر بود که میانگین سنی آنها 4/24 سال بود. امید به زندگی در این کشور 76/72سال است.

بر اساس آمارهای سال 2003 میلادی 4/0 درصد از مردم این کشور به ویروس ایدز مبتلا بودند و دو هزار نفر هم جان خود را بر اثر این بیماری از دست دادند.

50/4درصد مردم این کشور از قوم مالی، 7/23 درصد چینی، 11 درصد اندونزیایی و 3/6درصد هندی هستند. زبان رسمی کشور مالزیایی باهاساست و زبان‌های انگلیسی، چینی و تامیل هم در آن رواج دارد.

ارتباطات در مالزی

4/342 میلیون خط تلفن ثابت در مالزی وجود دارد. به گزارش بی.بی.سی مالزی یکی از سخت‌ترین قوانین را در جهان برای روزنامه‌ها دارد. روزنامه‌ها در این کشور باید به طور سالانه مجوزشان را تمدید کنند.

صدا و سیمای ملی مالزی دو شبکه تلویزیونی و بسیاری از شبکه‌های رادیویی مالزی را در دست دارد و تعدادی شبکه خصوصی رادیو و تلویزیونی در این کشور فعال است.

در مالزی اینترنت کاربرد زیادی دارد و تعداد کاربران اینترنتی آن بالاست. 337 هزار و 674 میزبان اینترنتی در این کشور وجود دارد و در سال 2006 میلادی 11 میلیون و 292 هزار کاربر اینترنتی در مالزی وجود داشت.

مالزی در یک نگاه